Yakarış Salı günü akşamı genellikle gittiğim berber dostlardan, Rumeli göçmenlerinden adını vermeyeyim, traş olurken dinlediklerimi sizlerle paylaşmak istedim.
“Kız kardeşim Eskişehir’de oturur. Oğlu İstanbul Teknik Üniversite’de geçen yıl hazırlık okumuştu. Bu yıl ikinci sınıfa geçti. Eskişehirli, aynı üniversiteden bir arkadaşıyla yeni ev tutmuşlar. Evin yerleştirilmesi, boyası filan derken arkadaşının halası kızı ve oğluyla boya badanaya yardıma gelmişler Eskişehir’den. Güle oynaya yapmışlar her şeyleri. İşler bitince de Hala ‘Biz dönüyoruz Eskişehir’e’ demiş; ‘İsterseniz siz de gelin!’ “Biz yarın gelmeyi düşünüyoruz’ demiş gençler. Hala ısrar etmiş. Kıramamışlar ve kadersiz kaza yapan trene hep beraber bilet almışlar. Hala ve çocuklar birinci vagona, kardeşinin oğlu da dördüncü vagonda bir yer bulmuş. Hareketten sonra oğlan arkadaşlarının yanına gitmiş. Sohbet derken, yandaki yaşlı adam; ‘Oğlum en iyisi biz yer değiştirelim’ demiş ve o yaşlı adam dördüncü vagona gitmiş. Kaza anından beş on dakika önce kız kardeşinin oğlu yemek vagonuna gitmiş, kahve almış. Elinde kahveler vagona geni döndüğünde kaza başlamış, ayaktaymış. Dördüncü ve yemek vagonunda kimse ölmedi” dedi; “Kadere bak!”
“Naşını aldığımızda, omzunda bir morluk, kafa tasının diğer yanında da darbe izi vardı. Anlaşılan önce yanındaki koltuğa ve sonra da savrularak devrilen tarafta başını sertçe vurup o anda ağzından, burnundan kan boşanarak; beğin kanamasından ölmüş. Gene de biz şanslıydık, naşı tek parça alan ender insanlardık. Diğerlerine sadece kol, bacak gibi parçalar teslim edildi. Giysilerden, özel eşyalardan tespit edilebildi çoğu cesetler.”
“İlgi çekici olan, bizim iki genç halaya ‘Biz abdest alıp da binelim’ demişler. Bunları bize Hala anlattı. İki çocuğu da o kazada gitti, çocuksuz kaldı, şimdi ruhsal tedavi oluyor. Kardeşim de oğlu için ağlarken duruyor bu seferde Hala için ağlıyor. İşin en ağırı da, oğlanın dayısı Tren Yollarında idarecidir. Naşını alırken kadersizin Dayısı bir köşede ağlıyordu: ‘Ben bütün aileye bu hızlı trene binmeyin, bu raylar bu treni taşımaz diye kaç kere söyledim. Neden bindi, neden?’ Hepimiz perişanız!” diye bitirdi berber dostum. İkimizin de gözleri dolmuştu.
Koru yetiştirdiklerini ey toprak ana, İyi insanlar böylece yaşar ancak, Kullanacak nafile kılıcım yok, baksana Ölüm savaşında kaybedeceğim nasılsa.
Fidanı nereye diksem olmuyor, Koru diktiğim fidanı toprak ana, Koru ellerimi, sana dokunan ellerimi, İyi insanlar böylece taşır geleceğe kendini ancak, Kullanacak silâhım yok fidanımdan başka, Ölüm savaşında dik tutacak başımı, Koru diktiğim fidanı, toprak ana.
Ben Havva Ana’nın günah çocuğuyum, Çektiğim belli ki çizilmiş ezelden, Oysa bu günden bir günahım yok, Hele şu görkemli tilkinin, Üzgün bakışlı ceylanın, Nedir öyleyse şu kedinin çilesi, Cennet, cehennem’den haberleri bile yok?
Yazar olarak bazen duyumsadıklarımı size şiir olarak aktarmaya çalışıyorum. Nesir bana öyle geliyor ki, sanki yetersiz kalıyor. Ancak vicdanımdan geçeni söylemek gerekirse eğer; ecelin o trende yakaladıkları için var olan kader; ihmal ve bilgisizliğin, eğer varsa; maddi koşulları bir gösteri aracı olarak kullananların boynunda bir “lânet halkası” olarak asılı kalacaktır. O halka kimin boynundadır, herkes bilir!
05.08.2004 00:00:40, Tankut Sözeri
Bu yazı 3069
kez okunmuştur.
Sitedeki yazılardan yazarların kendisi sorumludur; site yönetimi
yazılardan sorumlu tutulamaz.
Bursaspor için internet üzerinde hazırlanmış ilk
internet sitesi "Bursaspor. net" Grup ÇEYNÇ Tarafından
Hazırlanmaktadır...
Sitenin alt yapısı ve yazılımı Profornet tarafından
sağlanmaktadır.
