puan, züğürt tesellisi olarak görülüyor, kimseyi pek kesmemiş. Kaçan balık büyük olur misali, kaçan galibiyete dövünen sayısı beraberliğe övünenden çok fazla. Eleştiriler üstü kapalı da olsa, Ertuğrul Sağlam’ın beraberliği yeterli gördüğü yolunda. Hatta ‘Bu Trabzon’u yenemeyeni döverler‘ demeğe getirenler bile var!

Doğru; Bursaspor rakibinden daha çok pozisyon buldu ama değerlendiremedi. Ancak karşınızda, son 3 haftanın enkazını kaldırmak amacıyla 18 bin taraftarının ateşlediği hem topa, hem de adama giren 11 çift krampon olduğunu unutmayın.

Sözgelimi; Volkan Şen’in sağ çaprazdan 77. dakikada çıkardığı bazukanın kaleci Tony Sylva’nın parmak ucundan korner gitmesi Bursaspor’un şanssızlığı ise, 90+3’te Gökhan Ünal’ın çaresiz bekleyen İvankov’un kalesi dururken, dışarı vurması Bursaspor’un şansı değil mi?

Özetle, bu maç her ne kadar Bursaspor’a yakın da olsa, iki tarafın da galibiyetiyle bitebilirdi ama berabere bitti. Sonuçta kaybedilen 2 puan yok, ev sahibi sıfatıyla Trabzon’un aldığı bir puan var. Demek istediğim o ki; Bursasporlu kendini boşuna üzmesin, tam tersi ‘ezdik ama yenemedik’ diye 14 senelik birden keyiflensin.

Peki, Bursaspor’un hiç mi aksayan yönü yok?. Mesela, takım temposunu ve topa sahip olmadaki becerisini iyi ayarlayamıyor! Topu ayağında fazla tutamıyor, en kritik noktada tam sonuca gidecekken hüsran yaşanıyor. Pas trafiği akşam saatlerindeki Heykel trafiği gibi sıkışık! Meşin yuvarlağı bu tıkanıklıkta arkadaşına ulaştıracak hünerli bir çift ayak olarak sadece İvan Ergiç var. Hüseyin Çimşir defansif yönüyle mükemmel bir kesici ve de oyun stili belli; sağa, sola, geri…Peki ya ileri? Yok!

İşte bu nedenle topla oynama yüzdesi hep Bursaspor’dan yana gözüküyor ama olmadık yerde çuvallanıyor. Tribündeki ya da ekran başındaki taraftar ayağa kalkıp tam “goool” diye bağıracakken, hevesi kursağında kalıp olduğu yere çöküyor.

Şüphesiz bunlar, Ertuğrul Sağlam gibi işbilir bir teknik adamın aşamayacağı sorunlar değil.